همچنانکه شهید مطهری می نویسد: تعلیمات اسلامی که برای دین مطلقا نوعیت واحد قائل است و اختلاف شرایع را از نوع اختلافات فرعی میداند نه اختلافات ماهوی، و از طرف دیگر میدانیم که دین جز برنامه تکاملی فردی و اجتماعی نیست، میرساند که اساس این تعلیمات بر وحدت نوعی جامعههاست و اگر جامعهها انواع متعدد بودند، مقصد کمالی و راه وصول به آن مقصد، متعدد و متکثر بود و قهرا ماهیت ادیان، مختلف و متعدد بود. قرآن کریم با اصرار و ابرام این مطلب را تأکید میکند که دین در همه منطقهها و جامعهها و در همه دورهها و زمانها یکی بیش نیست. از نظر قرآن، ادیان (به صورت جمع) وجود نداشته، دین (به صورت مفرد) وجود داشته است. همه پیامبران به یک دین و یک راه و یک مقصد اصلی دعوت میکردهاند: «شَرَعَ لَکُم مِّنَ الدِّینِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ وَمَا وَصَّیْنَا بِهِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى وَعِیسَى أَنْ أَقِیمُوا الدِّینَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِیهِ» (شوری: ۱۳)… در واقع واحد انگاری نوع دین بر واحد انگاری نوع انسان دلالت دارد.(مقدمه‌ای بر جهان‌بینی۵؛ جامعه و تاریخ، ص ۵۲، به نقل از جمشیدی، نظریه فرهنگ، ص ۱۳۹). ↑
| برای دانلود متن کامل پایان نامه به سایت zusa.ir مراجعه نمایید. |
المیزان، ج۱۹، ص ۲۰۷ ↑
وَمَا لَکُمْ لَا تُؤْمِنُونَ بِاللَّـهِ وَالرَّسُولُ یَدْعُوکُمْ لِتُؤْمِنُوا بِرَبِّکُمْ وَقَدْ أَخَذَ مِیثَاقَکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ(حدید: ۸) ↑
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـنِ الرَّحِیمِ الر کِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَیْکَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلَى صِرَاطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ(ابراهیم: ۱؛ [قرآن] کتابی است که بر تو نازل کردیم، تا مردم را از تاریکی‌ها(ی شرک و ظلم و جهل) به‌سوی روشنایی (ایمان و عدل و آگاهی،) بفرمان پروردگارشان در آوری، به‌سوی راه خداوند عزیز و حمید(ترجمه مکارم شیرازی) ↑
فَالَّذِینَ آمَنُواْ بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُواْ النُّورَ الَّذِیَ أُنزِلَ مَعَهُ أُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(اعراف: ۱۵۷). ↑
عقاید دینی بخش بسیار مهمی از فرهنگ دینی است(زیباکلام، تعلقات و تقویم دینی علوم، در حسنی و دیگران، علم دینی، ۱۳۹۲، ص ۲۳) ↑
Samovar, 2009: 24 ↑
Parkes, and Young, eds., Death and Bereavement Across Cultures 1997, 15. ↑
Ferraro, Cultural Anthropology: An Applied Perspective, 2008, 344–۳۴۷٫ ↑
Samovar, ibid. ↑
عصاریان‌نژاد، الگوی راهبردی پیشرفت ایرانی اسلامی، ۱۳۸۸، ص ۴۸٫ ↑
نوربخش، دین و همزیستی مسالمت‌آمیز؛ ۱۳۹۱، ص ۲۲ ↑
مطهرى، مقدمهاى بر جهانبینى اسلامى، انتشارات صدرا، ص۶۳٫ ↑
محسنیان‌راد، هنجارها در سه کتاب مقدس، ۱۳۹۲٫ ↑
آیت‌اللهی، تحلیل مبانی گفتگوی ادیان در تعاملات میان‌فرهنگی، در: مصلح، ۱۳۹۲، ص ۱۶۲ ↑
ر.ک: السرجانی، المشترک الانسانی، ص ۱۴۷-۱۴۹ ↑
سماور، ۱۳۷۹، ص ۴۵٫ ↑
محمدی اصل، ۱۳۸۷، ص ۸۲ و ۱۱۳ ↑
کمالی‌پور، عناصر ارتباط بین‌فرهنگی و خاورمیانه، ۱۳۸۲٫٫ ↑
همان ↑
محمدی، دین و ارتباطات، ۱۳۸۲، ص ۶۲ ↑
در فقه امامیه سرفصل‌هایی با عنوان «تشبه به کفار» وجود دارد که ناظر به تمایز هویتی میان مسلمانان و غیرمسلمانان است. مهم‌ترین مباحث در موضوع تشبه به کفار شامل پوشش، آرایش و آداب و رسوم و مانند آن می‌شود. به‌عنوان مثال، عن ابی عبدالله(ع) قال: «اوحی الله عزوجل الی نبی من انبیائه قل للمومنین: لاتلبسوا لباس اعدائی و لاتطعموا طعام اعدائی و لاتسلکوا مسالک اعدائی فتکونوا اعدائی کما هم اعدائی(صدوق، فقیه، ۱،۲۵؛ علل الشرایع، ۳۴۸؛ تهذیت،۶، ۱۷۲؛ حر عاملی، ۳، ۲۷۹). طبق روایتی از امام صادق علیه‌السلام، دلیل نهی از تکتف در نماز(گذاشتن دستها روی هم) تشبه به اهل کتاب است( بحار الانوار،ج۸۴،ص۳۲۵٫)
سیدمحسن خرازی در بررسی تشبه به کفار و پیروی از آنان می‌نویسد: « بدون شک تشبه به کفار و پیروى از آنان، در صورتى که انگیزه آن داخل شدن درهیات کفار و خارج شدن از هیات مسلمین باشد، حرام است؛ زیرا اگرشخص توجه داشتهباشد که این عمل به معناى عدول از اسلام است، ارتکاب آن موجب ارتداد است و اگرمتوجه این نکته نباشد بلکه فقط به انگیزه همرنگ شدن با کفار در امور خود ازآنان پیروى کند، این کار گناهى بزرگ و جهلى سترگ محسوب مى‌شود.»(خرازی، ۱۳۷۷، در: فقه اهل‌بیت، ش۱۵ )
از آیات ۴۹ مائده، ۳۵ نونس و ۷۱ مومنون نیز برای نهی از تشبه به کفار استفاده شده است.
در استفتاءات مربوط به تقلید از فرهنگ غربی از حضرت آیت‌الله خامنه‌ای آمده است که: «آن‌چه که پوشیدن آن با عفّت و اخلاق اسلامى منافات داشته باشد و یا ترویج فرهنگ غربى که دشمن فرهنگ اسلامى است، محسوب مى‌شود، واردات و خرید وفروش و پوشیدن آن جایز نیست»( http://farsi.khamenei.ir/treatise-content?id=124&pid=124&tid=-1)
و در پاسخ به تقلید از مدل‌های غربی در کوتاه کردن مو فرمودند: «معیارهای حرمت در این موارد، شبیه‌شدن به دشمنان اسلام و ترویج فرهنگ آنهاست.»(سوال ۱۳۷۵) ↑
- سبحانی، نظام اخلاقی اسلام، ۱۳۹۲، ص ۹۶٫ ↑
- مرادی، معرفی کتاب «الحق الاسلامی فی‌الاختلاف الفکری»، پگاه حوزه، شماره ۲۲۰٫ ↑
- همان ↑
- عبدالرحمن، الحق الاسلامی فی الاختلاف الفکری، ص ۱۴۵ ↑
- The problem of ethics ↑
- مسأله «زبان» و مسأله «هویت» نیز از اهمیت زیادی برخوردارند. ↑
- قالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام): معَاشِرَ الشِّیعَهِ کُونُوا لَنَا زَیْناً وَ لَا تَکُونُوا عَلَیْنَا شَیْناً قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَ احْفَظُوا أَلْسِنَتَکُمْ وَ کُفُّوهَا عَنِ الْفُضُولِ وَ قَبِیحِ الْقَوْل (وسائلالشیعه، ج۱۲، ص۱۹۳، بحارالانوار، ۱۱، ص ۳۱۰). کُونُوا دُعَاهً لِلنَّاسِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ لِیَرَوْا مِنْکُمُ الْوَرَعَ وَ الِاجْتِهَادَ وَ الصَّلَاهَ وَ الْخَیْرَ فَإِنَّ ذَلِکَ دَاعِیَهٌ (کافی، ج۲، ص۷۸؛ وسائلالشیعه، ج۱، ص۷۶؛ وسائلالشیعه، ج۱۵، ص۲۴۶) ↑
- همان، ص ۶۳ ↑
- Abu-Nimer, Conflict Resolution: Culture, and Religion, 2001, p 688 ↑
- یونگ، فرهنگ و اقتصاد، ۱۳۹۰، ص ۱۹۷ ↑
- Fisher, Ronald, 1997 ↑
- کری، ارتباطات و فرهنگ، ۱۳۷۶، ص ۴۳٫ ↑
